Utrecht Bull's

Ik was van plan een stukje te schrijven over de ALV. Er is namelijk van alles over te melden, maar eerst even terug naar een historische zondagmiddag. Veel van ons hebben het wel eens meegemaakt. De hele wedstrijd sta je achter, je coach staat te vloeken aan de zijkant.. dat belooft niet veel goeds! Maar de beslissing is er pas als de zoemer klinkt en tot dat moment is alles mogelijk. Zo is het ook in de F1 sport, niks is zeker totdat de geblokte vlag wordt gewaaid. Zondagmiddag 12 december stond Max er niet goed voor. Maar er gebeurde van alles (waar ik weinig van begreep), met als gevolg dat Max als eerste finishte (dat begreep ik dan weer wel)! Wat een apotheose! WE zijn wereldkampioen! Kippenvel.

Ik zag gebalde vuisten, gejuich, zweetdruppels, klopjes op de schouders en spuitende champagne. Het gevoel dat hierbij hoort vind ik zo fijn! En daar hoef je wat mij betreft geen wereldkampioen voor te worden. Dat gevoel krijgen wij als basketballers ook als we twee punten pakken in Schubberkutteveen en niet in Abu Dhabi. Ik kijk ernaar uit om die sfeer weer te ervaren.

Ik heb gezocht naar een bruggetje om van Max naar de ALV te gaan, die heb ik niet gevonden. Tijdens de ALV werden we direct flink aan de tand gevoeld, want in het jaarverslag van ons geweldige viertal stonden twee quizvragen. We weten daardoor nu dat onze secretaris een goede tekenaar is en dat het niet handig is een polo uit te delen in de Heks als er alcohol in het spel is en er vrolijke deuntjes klinken. Ook ben ik te weten gekomen dat onze Refcie van bitterballen houdt, dat Esther game commissioner is (wedstrijdsecretaris klinkt minder sexy natuurlijk) en een lid van de lustrumcie een Bull's slip heeft (over sexy gesproken). Een lustrumcie is wat mij betreft de apotheose van de ALV, want stiekem kijken we uit naar een groots Bull's lustrumfeest in 2022.